Üçüncü Vecih: Resûl-i Ekrem (asm) ümmî olduğu hâlde, kalben îmân etmeyen münâfıkların, risâlet-i Muhammediyye (asm)’ı ve Kur’ân’ı tasdîk etmeyen Yahûdî, Hıristiyan ve Sábiînlerin îmânlarının geçersiz olduğunu haber veriyor ve bu âyet-i kerîme ile ma‘nen diyor ki:

“Erkân-ı îmâniyyeyi kalbleriyle tasdîk etmedikleri hâlde sâdece dilleriyle ikrâr eden münâfıklar, Yahûdîlik dînine giren Yahûdîler, Hıristiyanlık dînini kabûl eden Hıristiyanlar, Sábiînlik dînine tâbi‘ olan Sábiînler ehl-i necât  değildirler!”

Bu mes’ele, Nebiyy-i Ümmî olan Hazret-i Muhammed (asm)’a nisbeten gayb hükmündedir. Münâfıkların, Yahûdîlerin, Hıristiyanların ve Sábiînlerin ehl-i necât olmadıklarını haber vermesi bir mu‘cizedir.

Mâzíye áid olan bu ihbârât-ı gaybiyye hakíkatini Üstâd Bedîuzzamân Saíd Nursî Hazretleri şöyle îzáh etmektedir:

“Mâziye áid ihbârât-ı gaybiyyesidir. Evet, Kur’ân-ı Hakîm bi’l-ittifâk ümmî ve emîn bir zâtın lisânıyla zamân-ı Âdem'den tâ Asr-ı Saádete kadar, enbiyâların mühim hâlâtını ve ehemmiyyetli vukúátını öyle bir tarzda zikr ediyor ki; Tevrât ve İncîl gibi kitâbların tasdîkı altında gáyet kuvvet ve ciddiyyetle ihbâr ediyor. Kütüb-i sâlifenin ittifâk ettikleri noktalarda muvâfakat etmiştir. İhtilâf ettikleri bahislerde, musahhihâne hakíkat-ı vâkıayı fasl ediyor. Demek, Kur’ân’ın nazar-ı gayb-bînîsi, o kütüb-i sâlifenin umûmunun fevkınde ahvâl-i mâzıyyeyi görüyor ki, ittifâkí mes’elelerde musaddıkáne onları tezkiye ediyor. İhtilâfî mes’elelerde musahhihâne onlara faysal oluyor. Hâlbuki, Kur’ân’ın vukúát ve ahvâl-i mâzıyyeye dâir ihbârâtı aklî bir iş değil ki, akıl ile ihbâr edilsin. Belki, semâa mütevakkıf nakildir. Nakil ise, kırâet ve kitâbet ehline mahsústur. Dost ve düşmânın ittifâkıyla, kırâatsız, kitâbetsiz, emânetle ma‘rûf, ümmî lâkabıyla mevsúf bir zâta nüzûl ediyor. Hem o ahvâl-i mâzıyyeyi öyle bir súrette ihbâr eder ki, bütün o ahvâli görür gibi bahs eder. Çünkü, uzun bir hâdisenin ukde-i hayâtiyyesini ve rûhunu alır, maksadına mukaddeme yapar. Demek, Kur’ân’daki fezlekeler, hulâsalar gösteriyor ki, bu hulâsa ve fezlekeyi gösteren, bütün mâzíyi bütün ahvâli ile görüyor. Zîrâ, bir zâtın bir fende veyâ bir san‘atta mütehassıs olduğu; hulâsalı bir sözle, fezlekeli bir san‘atçıkla, o şahısların mahâret ve melekelerini gösterdiği gibi; Kur’ân’da zikr olunan vukúátın hulâsaları ve rûhları gösteriyor ki, onları söyleyen, bütün vukúátı ihâta etmiş, görüyor, -ta‘bîr câiz ise- bir mahâret-i  fevka’l-áde  ile  ihbâr  ediyor.”[327]

Lügat: mukaddeme, gayb-bîn, muhammed, mukaddem, nisbeten, fezleke, tezkiye, ediyye, hâdise, nebiyy, nisbet, hâdis