Metin

     Cenâb-ı Hak, emânet cihetiyle insâna ene nâmında öyle bir miftâh vermiş ki; álemin bütün kapılarını açar; ve öyle tılsımlı bir enâniyyet vermiş ki, Hallâk-ı Kâinâtın künûz-i mahfiyyesini onun ile keşf eder. Fakat, ene, kendisi de gáyet muğlâk bir muammâ ve açılması müşkil bir tılsımdır.

Şerh

ğü gibi değil. Belki bütün tevellüdât-ı hayvâniyye ve insâniyye, ahz-ı askere, silâh altına, vazífe başına gelmektir. Bütün vefiyyât-ı hayvâniyye ve insâniyye ise, terhísáttır. Vazífe-i hayâtını bitirenler, bu dâr-ı fânîden ma‘nen mesrûrâne, dağdağasız diğer bir áleme giderler. Ölüm, záhiren göründüğü gibi yokluk, hîçlik değil. Saádet-i ebediyyenin mukaddimesidir. Kabir, ejderhâ ağzı değil, Álem-i Bekáya açılan bir kapıdır.

İşte bu hakíkat, ancak enenin mâhiyyetinin anlaşılmasıyla, ene denilen tılsımın halliyle tezáhür eder.

(Cenâb-ı Hak, emânet cihetiyle insâna ene nâmında öyle bir miftâh) anahtar (vermiş ki; álemin bütün kapılarını açar; ve öyle tılsımlı bir enâniyyet vermiş ki, Hallâk-ı Kâinâtın künûz-i mahfiyyesini) gizli hazîneler hükmünde olan esmâ-i İlâhiyyesini (onun ile keşf eder) açar. Demek, ene kendisi bir anahtardır. Mâhiyyetini fehm etmekle kendisini açar. Kendisini açtıktan sonra álemi de o anahtarla açar. “Bu álem nedir? Nereden geldi? Nereye gidiyor? Neden durmuyor?” suâllerine cevâb arar ve bulur. Sonra kendi nefsinde gördüğü hakíkatleri, âfâkta da görür. Daha sonra enfüsî ve âfâkí álemde tecellî eden, insânda ve kâinâtta nakışları tezáhür eden esmâ-i İlâhiyyeyi keşf eder.

(Fakat, ene kendisi de gáyet muğlâk) kapalı (bir muam-

Lügat: ebediyyen, mukaddime, mukaddim, tevellüd, dağdağa, ediyye, enfüsî