ta‘zím ve şükürden ibâret olan namâzı kılınız” emr eder.  

   Bu âyet-i kerîmede namâz yerine tesbîh ve hamd kelimelerinin zikr edilmesinin hikmeti; namâzın ma‘nâsının celâl-i İlâhîye karşı tesbîh ve cemâl-i Rabbânîye karşı hamd etmekten ibâret olduğunu ifâde etmek içindir. Hem Kur’ân-ı Hakîm, bu âyet-i kerîmelerden sonra gelen ve 

وَمِنْ اٰيَاتِه۪ وَمِنْ اٰيَاتِه۪  ile başlayan âyet-i kerîmelerde azamet ve kibriyâ-i İlâhîyi i‘lân etmekle, kemâl-i İlâhîye karşı ta‘zím ve tekbîri emr eder.

Hem وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ “Göklerde ve yerde bulunan cümle mahlûkátın hamd ü senâsı, yalnız O’na mahsústur” cümlesi, nev-ı beşere ma‘nen şöyle der: “Semâvât ve Arz’daki cümle mevcûdât, bu vakitlerde Elláhu Teálâ’ya tesbîh ve hamd edip ma‘nen namâza kıyâm ederler. Ey insânlar! Siz de bu vakitlerde namâza durun ve umûm mevcûdâtın tesbîh ve hamdini, namâz ve niyâzını bir zábit gibi dergâh-ı İlâhîye takdîm edin.”

Beş vakit namâz, Kur’ân’da sarîh bir súrette ifâde edilmemiştir. Bununla berâber, Kur’ân-ı Kerîm’in bir çok âyet-i kerîmesinde beş vakit namâz, işârî ma‘nâda ifâde edilmiştir. [2] Namâz vakitlerini sarîh bir súrette tesbît eden, hadîs-i şerîfler ve tatbîkát-ı Nebeviyye’dir. Dolayısıyla, bu ma‘nâdaki hadîs-i şerîfler, bu âyet-i kerîmelerin tefsîri hükmündedir. Ya‘nî, bu âyet-i kerîmelerin işâret ettiği beş vakit namâzın hudûdunu ve bu vakitlerde emr edilen hamd ve tesbîh vazífesinin namâz