Ehl-i hak, yalnız hak için bahse girişmeli. Hak için bahse girişen, izhâr-ı fazl etmez. Yalnız hakkı arar. Hak hangi tarafta olursa olsun, kemâl-i şevk ile alır. Hattâ, hak, hasım tarafında olsa, hális bir hakperest daha ziyâde sever. Çünkü, istifâde eder. Eğer hak, onun sözünde olsa, bir istifâdesi olmaz, gurûra girmek ihtimâli de var. Fakat, hasmın elinden çıksa, hem istifâde eder, hem teslîmiyyetle hakka inkıyâdını gösterir, bir fazílet dahi kazanır.

Hakíkat böyle iken, maatteessüf ehl-i hakta ve ulemâda hakperestlik nâmı altında nefisperestlik işe çok karışıyor. En mühim ve kudsî bir mes’eleyi satranç oyunu gibi izhâr-ı fazl yolunda ve müzâkere-i ilmiyyeyi münâkaşa derecesine çıkarıp onunla oynuyorlar. Her iki taraf, kendini haklı zanneder. Her iki taraf, -mâdem münâkaşa súretini alıyor- haksızdırlar. Zâten ehemmiyyeten az olan ehl-i dalâlet, kesretli olan ehl-i hakkın şu hâlinden istifâde ederek mağlûb edip perîşân ediyorlar. Hem münâkaşacı iki kısım, o mes’elede hakkı göremezler. Çünkü, nazar-ı insáfla bakılmadığı için tenkíd nazarı, hasmının yalnız çürük taraflarını ve tarafdârlık cihetiyle kendi nefsinin yalnız iyilik tarafını görür. İyiliklerini onun çürüklükleriyle muvâzene eder. Elbette bu nazar hakkı göremez, görse de tanımaz.

Saíd Nursî   

***

Lügat: ehl-i dalâlet, ehl-i hak, elbette, girişme, satranç, teessüf, istif, sinin