بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

Ey musíbete, hastalığa ve hapse düşen bî-çâre insân!

Uzun bir ömür isterseniz ve büyük bir ücret arzû ederseniz ve ma‘nevî, büyük bir sürûr ve sevinç isterseniz ve umûm vaktinizi, hattâ uykuda dahi olsa ibâdette olmak isterseniz, öyle ise farz namâzınızı terk etmeyiniz. İşte, bu farz namâz, sizin hapis ve hastalıktaki her bir dakíka ömrünüzü, bir sâat kadar ibâdet zamânına çevirebilir ve âhiretiniz için musíbette geçen dakíkalar, bir ibâdet ve tesbîh tâneleri gibi olur. Farz namâz ise, tesbîhi çeken ip gibi onları cem‘ edip dağılmaktan muhâfaza ediyor. Nefs-i emmârenin bir parça tenbelliğinin hátırı için rûh ve kalb ve aklın zahmetini ve sıkıntısını çekmek, hapis ve hastalığı ve musíbeti ikileştirir. Ya‘nî, maddî musíbete, merâkla ma‘nevî bir musíbeti ılâve eder. Farz namâz, kalbe ve rûha ferah vermekle berâber, nefis dahi záhir az bir zahmet içinde bir istirâhat hissedebilir. İşsiz ve özürsüz bir insân, hapis gibi yerlerde, musíbetlerde her şeyden ziyâde Cenâb-ı Hakk’ın dergâhını namâz ile çalar, meded ister.

Hastaların pîri, üstâdı Hazret-i Eyyûb aleyhi’s-selâmdır. Mahpusların pîri, üstâdı dahi, Hazret-i Yûsuf aleyhi’s-selâmdır. Medrese-i Yûsufiyyede (hapiste) oturanlar, namâzsız kalmamalı. Husúsan  şühûr-i selâsede, âyetle seksen üç sene dört ay ma‘nevî uzun bir ömrü kazandıran Ramazán-ı Şerîf ayındaki oruç ve namâz gibi ibâdet, büyük bir şevk ile yapılmaz mı? Husúsan günâhlardan bir derece kesilmiş olan hapiste, musíbette ve hastalıktaki insânlar daha ziyâde bu üç aya hürmet