Bu âyet-i kerîmelerin ifâdesiyle, kâfir bir kimsenin, -ister ehl-i kitâb olsun ister diğer kâfirler olsun- îmânının sahîh olabilmesi, ehl-i necât olabilmesi ve âyet-i kerîmede geçen rahmet-i İlâhiyyeye nâiliyyeti için, Elláh’a îmân etmekle berâber; Nübüvvet-i Muhammedî (asm)’a îmân etmekle de mükelleftir. Bu da ancak bu üç şartı kabûl etmekle gerçekleşir:

1- Hazret-i Muhammed (asm)’ın peygamberliğine îmân edecek ve, “Hazret-i

Muhammed (asm), bütün insânların peygamberi olduğu gibi, benim de peygamberimdir” diyecek.

2- Bi’z-zât İslam dâiresine girip ona tâbi‘ olacak. Hazret-i Peygamber (asm)’a tâbi‘ olmak ise, şu üç şartı yerine getirmekle mümkündür:

a) Ahkâm-ı Kur’âniyyenin bütününe tarafdâr olacak.

b) Savaşlarda Müslümânlara yardım edecek.

c) İslam’ın dışındaki bütün dînlerin bâtıl olduğunu kabûl edecek.

3- وَنَصَرُوهُ ifâdesinin sarâhatiyle, maddî ve ma‘nevî her husústa Müslümânların yanında yerini alıp, Hazret-i Muhammed (asm)’ın dînine yardım edecek.

Resûl-i Ekrem (sav) şöyle buyuruyor:

“Ben Nebiyyû’l-Ümmîyim. Sádık ve zekîyim. Veyl  (azâb) ve bütün veyl, ol kimseye olsun ki;  beni yalanlıyor, benden sırt çevirip beni dinlemiyor ve bana cebhe alıp benimle savaşıyor. Hayır ve iyilik ol kimseye olsun ki; beni koruyup bana yardım ediyor, bana îmân edip sözlerimi tasdîk ediyor ve benimle berâber savaşa katılıyor.”[11]

“Benden önceki peygamberler özel olarak belli bir kavme gönderiliyordu. Ben ise bütün insânlara gönderildim.”[12]

Mezkûr âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîfler sarâhaten bildiriyor ki; diğer peygamberler kendi kavimlerine gönderildiği hâlde, Resûl-i Ekrem (asm) bütün insânlara gönderilmiştir.

Resûl-i Ekrem (asm)’ın risâletinin umûmî oluşunu ve Kur’ân’ın bütün asırlara hıtáb ettiğini Üstâd Bedîuzzamân Saíd Nursî (ra) şöyle îzáh etmektedir:

“Kur’ân, ism-i a‘zamdan ve her ismin a‘zamlık mertebesinden gelmiş. Hem ‘Bütün Álemlerin Rabbi’ i‘tibâriyle Elláh’ın kelâmıdır.

Lügat: muhammedî, peygamber, muhammed, nübüvvet, mertebe, übüvvet, gönder, kündür, mezkûr, nebiyy, kâfir, sinin