Kur’ân-ı Mu‘cizü’l-Beyân’ın semâsında parlayan îmân nûrları imdâda yetişti. O altı ciheti o kadar tenvîr edip ışıklandırdı ki; gördüğüm o vahşetler, o karanlıklar yüz derece tezáuf etse idi, yine o nûr, onlara karşı kâfî ve vâfî idi. Bütün o dehşetleri birer birer tesellîye ve o vahşetleri birer birer ünsiyyete çevirdi. Şöyle ki: 

“Îmân, o vahşetli geçmiş zamânın mezâr-ı ekber súretini yırtıp, ünsiyyetli bir meclis-i münevver ve bir mecma-i ahbâb olduğunu bi-ayne’l-yakín, bi-hakka’l-yakín gösterdi. Hem îmân, bir kabr-i ekber súretinde nazar-ı gaflete görünen gelecek zamânı, sevimli saádet sarâylarında bir ziyâfet-i Rahmâniyye meclisi súretinde bi-ilme’l-yakín gösterdi. Hem îmân, nazar-ı gaflete bir tâbût vaz‘ıyyetinde görünen hâzır zamânı ve o hâzır günün tâbûtiyyet şeklini kırıp, o hâzır gün uhrevî bir ticâretgâh dükkânı ve şa‘şaalı bir misâfirháne-i Rahmânî súretinde bi’l-müşâhede gösterdi. Hem îmân, nazar-ı gafletle ömür ağacının başında cenâze şeklinde görünen tek meyvesi cenâze olmadığını, belki ebedî bir hayâta mazhar ve ebedî bir saádete nâmzed olan rûhumun, eskimiş yuvasından, yıldızlarda gezmek için çıktığını bi-ilme’l-yakín gösterdi. Hem îmân; kemiklerimle, mebde-i hılkatimin toprağı, ayak altında ehemmiyyetsiz mahv olmuş kemikler olmadığını; belki o toprak, rahmet kapısı ve Cennet salonunun bir perdesi olduğunu sırr-ı îmân ile gösterdi. Hem îmân; nazar-ı gafletle, arkamda, hîçlikte, yokluk karanlığında yuvarlanan dünyânın vaz‘ıyyetini sırr-ı Kur’ân ile gösterdi ki; o záhirî zulümâtta yuvarlanan dünyâ ise; vazífesi bitmiş, ma‘nâsını ifâde etmiş, netîcelerini kendine bedel vücûdda bırakmış bir kısım mektûbât-ı Samedâniyye ve sahâif-i nukúş-i Sübhâniyye olduğunu gösterdi. Dünyânın mâhiyyeti ne